Gelato, de geschiedenis!

​De geschiedenis van het Italiaanse schepijs begon al in de tijd dat de Arabieren de dienst uitmaakten in Zuid-Italië en vooral op Sicilië, zo rond de Middeleeuwen. Ze introduceerden allerlei producten die in hun eigen land veel voorkwamen; citrusvruchten, vijgen en amandelen zijn degenen die nog steeds een belangrijke rol spelen in de Italiaanse keuken.

Het waren ook de Arabieren die de kunst van het invriezen beheersten. Op Sicilië introduceerden zij het bewaren van sneeuw in grotten, de geboorte van de gelato was een feit. Langzamerhand werd de sneeuw gemengd met suiker en pulp van vruchten, wijn of honing en ontstonden de eerste sorbets. Italië zou Italië echter niet zijn als er niet getwist wordt over wie deze ontdekking heeft gedaan. Ook de bewoners van de Dolomieten in het noorden van Italië en inwoners van Toscane willen graag met de eer van het uitvinden van gelato strijken.

Het was in ieder geval zonder twijfel een Siciliaan die het ijs als eerste in de rest van Europa introduceerde. In 1668 opende Francesco Procopio in Parijs het eerste café waar deze lekkernij verkrijgbaar was. Naast de sorbets kwamen nu ook de eerste ijsjes op basis van room, suiker en eieren op de markt. En of deze uitvinding nu toegeschreven kan worden aan Signor Procopio zelf of de Franse lijfkok van de Engelse koning Charles I, feit is dat het een onuitwisbare plaats heeft verworven in de wereldkeuken.
​​
De verovering van het product in de rest van de wereld is vooral te danken aan vele kleine ondernemers uit de Veneto. Ze trokken ’s zomers rond met ijscokarretjes en waar hen het op straat verkopen verboden werd, vestigden ze zich in een winkel, de eerste gelaterie. Veel van hen trokken in de jaren twintig en dertig naar het buitenland, ook naar Nederland. In vele steden en dorpen kom je daarom bijvoorbeeld ‘Gelateria Venezia’ tegen. 

---