De Renaissance kunstenaar Giuseppe Arcimboldo was zijn tijd ver vooruit. Stillevens bestonden eigenlijk nog niet, maar hij maakte de meest bizarre figuren opgebouwd uit onder andere groenten en fruit.

Umberto Eco schrijft in zijn boek "De geschiedenis van de schoonheid" dat Arcimboldo als een tweederangs kunstenaar werd beschouwd die aan het Habsburgse hof wel degelijk succes heeft gehad en faam geniet. Zijn opmerkelijke composities en portretten verrassen en vermaken de toeschouwers. De schoonheid van Arcimboldo heeft volgens Eco niets klassieks meer en wordt uitgedrukt door middel van het onverwachte, het geestige.

Arcimboldo toont aan dat ook een wortel mooi kan zijn, maar schildert tegelijkertijd een schoonheid die niet op grond van een objectieve regel mooi is. De schoonheid van het maniërisme, waar het werk van Arcimboldo volgens kunsthistorici toe behoort, wordt steeds complexer. Kunstenaars verzetten zich tegen de strenge regels uit de Renaissance, de verbeelding wordt steeds belangrijker. Het is een stijl die past bij de aristocratie van die tijd die kunstenaars dan ook aan de lopende band opdrachten geeft.
​
Dat het werk van Arcimboldo ook vandaag de dag nog zeer tot de verbeelding spreekt, blijkt uit de vele moderne versies en persiflages die op internet te vinden zijn. Toets zijn naam maar eens in op Google Afbeeldingen, geweldig!

Cannoli, de bekendste zoetigheid van Sicilië, werden vroeger alleen tijdens Carnaval gegeten, maar inmiddels zijn ze zo populair dat ze het hele jaar door worden gemaakt en worden ze niet alleen als nagerecht gegeten, maar ook als hapje tussendoor.

Oorspronkelijk werd het deeg om een stuk riet (canna) gerold en daarna in reuzel gefrituurd, vandaar de naam cannoli. Tegenwoordig gebruiken ze in plaats van het riet, roestvrijstalen rolletjes. Na het frituren worden ze gevuld met een mengsel van ricotta, suiker, chocolade en gekonfijte vruchtjes. De rolletjes zijn thuis niet heel gemakkelijk te maken. Je kunt ze, soms ook hier in Nederland, kant-en-klaar kopen in de winkel en zelf vullen. Ze zijn er in verschillende maten, maar aangezien de vulling vrij machtig is, zou ik de wat kleinere gebruiken.

Aangezien in de Italiaanse keuken de gerechten nog steeds vaak van moeder op dochter worden doorgegeven, komt het regelmatig voor dat, als het al is opgeschreven, er staat: een handje van dit, een beetje van dat. Mijn advies voor de vulling van de cannoli siciliani is om ook op die manier te werk te gaan. Begin met de ricotta met suiker als basis en voeg daar zelf aan toe wat je lekker vindt. Proef regelmatig tussendoor of je het niet té zoet maakt. 

Er zijn speciale chocoladebolletjes verkrijgbaar (chocolade om te smelten) die lekker van smaak zijn en  mooi hun vorm behouden. Uiteraard kun je ook chocolade van goede kwaliteit gebruiken die je fijnhakt. In plaats van gekonfijte vruchtjes (niet iedereen is daar even gek op) kun je ook de geraspte schil van een citroen en/of sinaasappel gebruiken. Ongezouten pistachenoten, die overigens veel voorkomen op Sicilië, geven het mengsel een extra speciale smaak. Om het geheel iets smeuïger te maken en nog meer op smaak te brengen, kun je oranjebloesem gebruiken, of een beetje citroen- of sinaasappelsap. Blijf proeven tussendoor!

Het mengsel is prima van tevoren klaar te maken. Vul vlak voordat je ze serveert de rolletjes met het mengsel. Als het te lang in de deegrolletjes zit, worden deze zacht. Leg ze op een mooie schaal en bestrooi met poedersuiker. 

​Buon appetito!
​